Петар Печков
Објавено: вторник, 08 декември 2009
Стариот велешки специјалитет ѓозлеме се враќа на трпезата и добива нов живот а со тоа препознатливата велешка пастрмајлија конкуренција. Тестенината која била присутна на велешката софра пред стотина и повеќе години повторно е сласт и провокација за гастрономите. Впечаток е дека е едноставно јадење, тесто со свинско месо, сепак е мајсторија тоа да се подготви со вистинските дози за да се добие препознатливиот вкус. Манифестациите „Етно-вешта жена“ и „Рецептите на баба“ придонесоа многу стари јадења да оживеат, едно од нив е ѓозлемето, а една од учесничките и познат мајстор на велешката кујна е Родна Анастасова.
- Ѓозлемето е исклучиво велешки специјалитет, мнoгу вкусен кој се подготува во зимно време бидејќи изобилува со повеќе калории од останатите јадења, неопходни за ладните зимски денови. Тоа се кори прошарани исклучиво со свинско месо. Со него се пие црвено вино или пак тие што не сакаат алкохол можат да го конзумираат со јогурт или кисело млеко – вели Анастасова. За да нема забуни таа веднаш ја расчистува дилемата, за разликата помеѓу ѓозлемето и пастрмајлијата, која се подготвува со тесто, месо и јајца плус тоа што ја прави оригинална велешка е пастрмата, сушено овчјо месо. Таа го открива рецептот на ѓозлемето, за кој вели дека е доста едноставен но е потребно многу мајсторија да се подготви.
- Се меси брашно, стандардно со сол но мора да се додаде квасец и треба да отстоти некое време. Потоа се дели на 10 - 12 кори, кои се сукаат колку големината на тавчето каде ќе се пече. Во зависност од желбата на домаќините се реди и ситно исецкано месо, на секоја третта или петта кора. Меѓу корите се прска со стопено сало, кое два оригинален вкус или пак со маргарин или зејтин. Така поставено се сече на коцки а на секоја од нив одзогра повторно се додава парче сино исецкано свинско месо. Се пече во жешка рерна додека тестото не зацрвене и добие кора – објаснува Родна, која се надева дека традиционалната македонска кујна се враќа помеѓу помладите. Потврда за ова доаѓа и од ресторанот „Розе сала“ каде втора сезона по ред специјалитет на куќата е токму ѓозлемето. Тоа е барано од гостите, било да се од Велес или настрана.
- Питата пастрамајлија добива сериозна конкуренција во ѓозлемето, спортски кажано нејзиното водство е загрозено бидејќи велешани ја откриваат нејзината убавина, поточно вкусот.Тие еднаш што ќе пробаат стануваат членови на клубот љубители на оваа тестенина. На бројните банкети или коктели организирани кај нас, гостите кои не се од Велес, откако ќе вкусат се чудат и прашуваат што е тоа што јадат, за да веднаш пота нарачаат едно ѓозлеме за дома – велат од Розе Сала, каде овој специјалит чини 200 денари. Велешани отфрлаат сличноста со охридско-струшкото ѓомлезе, објаснуваат дека не е разликата само во играта на буквите, туку и во тоа што велешкиот специјалитет е со месо а тамошното со сирење. И препорака да се конзумира со „усул“ за да нема проблеми со тежината и виткоста.
- Ѓозлемето е исклучиво велешки специјалитет, мнoгу вкусен кој се подготува во зимно време бидејќи изобилува со повеќе калории од останатите јадења, неопходни за ладните зимски денови. Тоа се кори прошарани исклучиво со свинско месо. Со него се пие црвено вино или пак тие што не сакаат алкохол можат да го конзумираат со јогурт или кисело млеко – вели Анастасова. За да нема забуни таа веднаш ја расчистува дилемата, за разликата помеѓу ѓозлемето и пастрмајлијата, која се подготвува со тесто, месо и јајца плус тоа што ја прави оригинална велешка е пастрмата, сушено овчјо месо. Таа го открива рецептот на ѓозлемето, за кој вели дека е доста едноставен но е потребно многу мајсторија да се подготви.
- Се меси брашно, стандардно со сол но мора да се додаде квасец и треба да отстоти некое време. Потоа се дели на 10 - 12 кори, кои се сукаат колку големината на тавчето каде ќе се пече. Во зависност од желбата на домаќините се реди и ситно исецкано месо, на секоја третта или петта кора. Меѓу корите се прска со стопено сало, кое два оригинален вкус или пак со маргарин или зејтин. Така поставено се сече на коцки а на секоја од нив одзогра повторно се додава парче сино исецкано свинско месо. Се пече во жешка рерна додека тестото не зацрвене и добие кора – објаснува Родна, која се надева дека традиционалната македонска кујна се враќа помеѓу помладите. Потврда за ова доаѓа и од ресторанот „Розе сала“ каде втора сезона по ред специјалитет на куќата е токму ѓозлемето. Тоа е барано од гостите, било да се од Велес или настрана.
- Питата пастрамајлија добива сериозна конкуренција во ѓозлемето, спортски кажано нејзиното водство е загрозено бидејќи велешани ја откриваат нејзината убавина, поточно вкусот.Тие еднаш што ќе пробаат стануваат членови на клубот љубители на оваа тестенина. На бројните банкети или коктели организирани кај нас, гостите кои не се од Велес, откако ќе вкусат се чудат и прашуваат што е тоа што јадат, за да веднаш пота нарачаат едно ѓозлеме за дома – велат од Розе Сала, каде овој специјалит чини 200 денари. Велешани отфрлаат сличноста со охридско-струшкото ѓомлезе, објаснуваат дека не е разликата само во играта на буквите, туку и во тоа што велешкиот специјалитет е со месо а тамошното со сирење. И препорака да се конзумира со „усул“ за да нема проблеми со тежината и виткоста.
| Tweet |
